'Massage en camera'

Goedemiddag allemaal:)

Wij hebben een wasvrouw, en daarboven woont miss Sweety (zoals ze zichzelf noemt). Al vanaf de eerste keer dat ze ons zag zei ze; you want a massage? Wij dachten meteen; zo, dat is lekker, gaan we een keer doen. Gian was de eerste die ging, en hij kwam thuis met geweldige verhalen. Toen dacht ik; laat ik ook maar eens gaan. Ik kan je vertellen, dat was een ‘een keer nooit meer’ ervaring. In mijn ogen hoort een massage lekker te zijn, maar dit was alles behalve fijn. Ik verging me daar van de pijn, dat wil je niet weten. Ik snap ook niet waar Gian het over had toen hij thuis kwam;). Sindsdien hebben we behoorlijk last van deze miss Sweety. Elke keer als we naar de nasiman gaan (waar we bijna elke avond eten), moeten we langs haar huis en haar standje met drinken. Wij proberen zo snel mogelijk door te lopen, maar op de een of andere manier heeft ze ons altijd in de gaten. Dan komt ze weer achter ons aan met haar vreselijk enthousiaste gedrag. In het begin was het leuk, maar nu begint het behoorlijk irritant te worden..

Over de nasiman gesproken, daar eten we dus elke avond. Hij heeft echt een uitgebreid menu voor €0,70 tot €1,30, heerlijk! Wij eten dus bijna elke avond nasi goreng mawud, mie goreng special, fuyong hai etcetcetc. Elke avond is het weer smullen. Ik dacht dat ik de nasi zat zou worden, maar doordat hij zulke lekkere nasi maakt zijn we het nog lang niet zat. Wel zorgen we ervoor dat we af en toe aardappels of patatjes kunnen eten, voor de afwisseling.

Zaterdag was het eindelijk tijd voor de verassing van Gian, waar we de hele week al over aan het denken waren. Helaas brak de hemel open en konden we nog niet weg. Wat heel grappig is, is dat het leven op straat even stil ligt als het regent. Je gaat hier pas weg als het afgelopen is met regenen (en wij Nederlanders maar door bikkelen, in de regen fietsen). Toen het minder hard regende zijn we toch maar weg gegaan, nog steeds niet wetende waar we naartoe gingen. Uiteindelijk kwamen aan bij de dierentuin van Bandung, super leuk! Toevallig hadden we daar die ochtend al naar gekeken om daar een keer heen te gaan, dus dat kwam goed uit. De dierentuin ligt midden in de stad, echt bizar dat er zo’n bos staat (want dat was het) midden in een stad vol drukte en dichtbevolktheid. We hebben heel erg veel apen gezien, en beren, zeebra’s, olifanten, tijgers, leeuwen, nijlpaarden, krokodillen, slangen, leguanen, vogels, vissen, vleermuizen en natuurlijk nog veel meer dieren. Het was jammer dat het de hele dag eigenlijk regende, een aantal dieren waren daardoor binnen waardoor we ze niet goed konden zien. De hokken van de dieren zijn over het algemeen wel kleiner dan die in Nederland, maar niet per definitie. Na het bezoek aan de dierentuin gebeurde het, ik verloor mijn camera.. Hoogstwaarschijnlijk heb ik hem laten liggen in de taxi. Ik baal er echt enorm van, maar niets aan te doen. Ik heb nog hele rompeslomp gehad met het taxibedrijf, blijven bellen en zelfs daarheen geweest om het nog een keer duidelijk te vragen. Helaas niets gevonden. Heb maar een nieuwe camera gekocht van de week, want ik voelde me behoorlijk leeg zonder camera.

Diezelfde zaterdag gingen we stappen met een miljonair. Gian en Noor hebben de weken ervoor ook al gestapt met hem (en zijn vrienden), maar nu gingen Maritha en ik ook mee. Heel bizar hoe zo’n avond is. Je komt binnen in een club, waar de entree best duur is voor Indonesische begrippen (€6,50), hij betaald alles! Je gaat naar binnen en omdat hij wat meer betaald heeft worden andere mensen van de loungebanken ‘afgejaagd’ zodat wij daar kunnen zitten. Ik voelde me daar best wel kut over in het begin, dat is iets wat ik zelf nooit zou doen. Ook kwamen de flessen jack daniels en taquila op tafel, per fles zo’n 100 euro die hij gewoon betaald. Ook had hij een bodyguard geregeld die de hele tijd in de gaten hield wat wij deden. Als er wat was, dan konden we naar hem toe. Hij ging zelfs mee naar de wc!:o Echt een bizar avondje, ben het stappen op deze manier helemaal niet gewend, maar het was wel super leuk!

De school waar we woensdag geweest zijn (Surya Kanti) heeft heel veel kinderen met hele complexe stoornissen. Ik heb nog nooit zulke autistische kinderen gezien, het is echt bizar hoe erg het kan zijn. Het is daarom heel erg moeilijk om daar goede, passende activiteiten voor te verzinnen. We gingen overrollen met een bal, maar zelfs dat was voor veel kinderen al te moeilijk. Het is een hele uitdaging om de lessen hier gestructureerd te maken, dat is hetgene wat de meeste scholen missen. Wat wel heel leuk is om te zien, is dat sommige docenten echt super goed kunnen lesgeven. Je weet van te voren niet goed wat je moet verwachten van de docenten, maar veel docenten kunnen hier goed basis lesgeven.

Wat mij hier heel erg opvalt is de manier van omgaan met de kinderen met een beperking. Ze trekken en duwen maar met de kinderen als ze niet luisteren of niet willen luisteren. Dat was een ding wat meteen opviel. In Nederland doen we dat toch ietsje anders. Wij proberen dat ook uit te leggen, dat het echt niet goed is voor het kind om alle begeleiders om hem te krijgen die aan hem trekken, daar word een kind vaak alleen maar onrustiger van. Ik denk dat het een hele tijd zal duren voordat we dat aan hun duidelijk kunnen maken.

Morgen gaan we badmintonnen op de UPI en daarna gaan we ons eerste college geven. We hebben er hier tot nu toe 6 van gepland op de vrijdagmiddag. We willen de UPI studenten en docenten laten zien hoe het gaat in Nederland op de Calo, hoe onze visie is en wat wij doen. Ook gaan we een aantal college’s geven over het inhoudelijke deel, over ziektebeelden bijvoorbeeld en legitimering. Ik ben erg benieuwd hoeveel mensen erop af gaan komen morgen.

Ben benieuwd hoe het jullie allemaal in Nederland vergaat. Ik zag op skype al dat het nog donker is om 8 uur, heel gek om dat te zien. Hier wordt het om half 6 al licht (maar het is ook al om 6 uur ’s avonds donker:p)

Liefs, Carola